گفت و گویی با حجت الاسلام و المسلمین ماندگاری:
برای رسیدن به ظهور، چهار گام باید طی شود. اولین گام،
این است که مردم را به سمت پُرسش ببریم و روحیة پرسشگری را تقویت کنیم.
گام دوم، فرهنگ سازیِ روحیة پذیرش و تسلیم است.
وقتی نگاه من به دین و ولیّ خدا، نگاه هدایتی باشد،
پرسش می کنم، بعد به سمت پذیرش می روم و می پذیرم. ما باید مردم را به این
سمت ببریم و در تمام منبرها و کلاس ها تلاشمان بر این باشد که مردم را به
سمتی ببریم که حکم خدا را قبول کنند و بر حکم خدا حاشیه نزنند.
قدم سوم، آرایش است؛ یعنی مردم حس کنند زیباترین
تشخصشان، تشخص دینی است. اگر من بخواهم زیبا راه بروم، زیبا حرف بزنم، زیبا
ازدواج کنم، زیبا بپوشم، باید این زیبایی در قالب دین باشد. امروز، برخی
از مردم حس می کنند اگر پوشش دینی داشته باشند، زشت می شوند و کلاسشان
پایین می آید! ممکن است فردا هم بگویند: ما اگر کنار امام زمان(ع) راه
برویم، کلاسمان پایین می آید. مردم باید احساس کنند اعتبار و شخصیتشان به
دیانتشان است؛ نه به پول و گوشی و ماشینشان.
چهارمین و آخرین گام، این است که مردم را به سمت آرامش
هدایت کنیم. مردم باید به آرامش برسند.
این گام ها به ترتیب است؛ یعنی من باید اول خودم را
خالی و نیازمند پرسش ببینم. وقتی جواب پرسش را از اهل ذکر، یعنی اهل بیتb،
شنیدم، پذیرش کنم. وقتی این پذیرش را انجام دادم، سرم را بالا بگیرم و
احساس کنم زیباترین تشخص را دارم. با امام و دین بودن زیباست. امروزه اگر
کسی بخواهد عروسی سالم و بدون گناه برگزار کند، مسخره اش می کنند؛ به دلیل
این که الآن تشخص غربی اعتبارش بیشتر است.
یک بار کسی به من گفت: «حاج آقا شما را در تلویزیون
نشان می دهند؛ بیا چند تا عکس با هم بگیریم!» گفتم: «من بزرگتر هستم یا
خدا؟» گفت: «خُب خدا!» گفتم: «خدا روزی پنج بار صدایت می زند؛ برو با خدا
عکس بگیر نه با من بنده». ببینید؛ این هنوز برای مردم جا نیفتاده و کسی نمی
پذیرد.
آرامش یعنی چه؟ آرامش هر چیزی در گرو وصل به اصلش است.
امام رضا(ع) فرمودند: «کلمةُ لا اله الاّ الله حِصنی...» خیلی ها فکر می
کنند این «اَمِنَ من عذابی» یعنی «عذاب مِن یوم القیامة»؛ خیر! منظور، امان
از عذاب در دنیاست؛ یعنی حفظ از عذاب اضطراب، استرس و تشویش خاطر و
افسردگی که آن هم در گرو بندگی خدا است: «قولوا لا اله الا الله تُفلحوا»؛
بندگی خدا، مایه آرامش است.
رزمنده ها در جبهه، امکانات آرامشی نداشتند. فرش و
بالش شان، کیسة گونی شن و رواندازشان هم یک چفیه بود. امکانات سرمایشی و
گرمایشی هم نداشتند؛ ولی در سنگر هایشان آرامش داشتند؛ چون خدا را داشتند.
چرا گاهی وقت ها، افراد، احساس آرامش نمی کنند؟ حتی در
مکه هم احساس آرامش ندارند؛ چون آنجا هم بندگی خدا نمی کنند. اگر ما می
خواهیم مردم را به ظهور نزدیک کنیم، باید آنها را به این چهار عنصر نزدیک
کنیم: 1. از دین پرسش کنند؛ 2. از دین پذیرش کنند؛ 3. با دین آرایش کنند؛
4. با دین احساس آرامش کنند. اگر اینها فراهم شد، بعد من می گویم خدایا آن
اسباب آرامش من کجاست؟ آن نشانی آرامش من کجاست؟ یا ایها العزیز... خدایا
من بیچاره ام؛ همه چیز دارم؛ اما امام ندارم. یعنی هر چه توانستم خودم و
مردم را به این سمت سوق دادم؛ ولی هنوز به آن نقطه مطلوب که فرج است نرسیده
ام.
